Пише ми се за цветове, аромати и плодове, чиито имена не мога да произнеса. Пише ми се за сол по кожата и морска пяна, която се разпада при допир с дланта. Пише ми се за бронз, орананж и прасковено.
Пише ми се за музиката в мен и за вятърът в очите ми. Пише ми се за новооткрити мелодии и такива, които завинаги се преплитат в мозъчните коридори.
Пише ми се за гатанки. За детски смях, розови панделки и игри от времето, в което сме ходели на училище.
Пише ми се. Но все нямам време. Пише ми се за нещо различно от временямането.
Пише ми се.... и май написах. Макар и накратко като полъх на праскова от съседен балкон.
Честито ви бронзово лято! Аз отивам да стопявам морска пяна и да отключа вятъра от очите. Пък било и то непишещо.
Tweet